Er is weer eens gedoe. Of netjes gezegd: controverse. Om een Deens tv-programma voor kinderen van 11 en 12 jaar, dat hen naar naakte lichamen laat kijken. Ter lering en vermaak.

Scandinavië, en zeker Denemarken heeft de naam losser te zijn dan de rest van de wereld, veel vrijer met seks. Nederland zit in dezelfde categorie. Landen die daar grote moeite mee hebben, vinden we zuidelijker. Maar ook de angelsaksische landen (Engeland en de VS) vinden dat wij te ver gaan als het gaat om seksuele vorming. En dus was er weer eens gedoe. Om een prachtig, prijswinnend tv-programma voor kinderen getiteld: Ultra Strips Down (vertaald). In het Deens heet het: Ultra Smider Tøjet. Afleveringen zijn hier te zien.

De naam Ultra Strips Down zegt wat het is: volwassen mensen staan op een podium en gaan volledig uit de kleren, om aan kinderen te laten zien hoe gewone, naakte mensen er in het echt uitzien. En dat er grote diversiteit is in wat ‘normaal’ is.

Vulgair

Als je de hashtag #UltraStripsDown volgt op Twitter, zie je hoe verdeeld de wereld nog steeds is over dit soort voorlichting. De ene helft vind het prachtig, mooi gemaakt, integer. De Denen zijn enthousiast. Het programma is met het tweede seizoen bezig. De andere helft voegt bij zijn oordeel de hashtag #kindermisbruik (in alle talen van de wereld). Vreemd genoeg (begrijpt u het?) zijn ultra-rechtse groeperingen ook fel tegen. Ook in Denemarken. Ze vinden het ‘vulgair’ (wat wel grappig is, want dat betekent ‘van het volk, het plebs’, terwijl zulke groepen daar juist hun aanhang hebben zitten (‘populus’ in ‘populistisch’ betekent immers ook ‘volk’).

Onkunde

Er heerst nog veel onkunde als het gaat om goede voorlichting over seksualiteit. Zo zijn er nog steeds heel veel mensen die denken dat je kinderen ‘maar op een idee brengt’ (een verkeerd idee, blijkbaar, of ten minste een idee waar ze nog niet aan toe zijn) als je met ze praat over seks. Hoe vaak wetenschappelijk onderzoek deze veronderstelling ontkracht heeft, de mythe blijkt hardnekkig. En het kijken naar naakte lichamen van gewone mensen, heeft blijkbaar — voor volwassenen in ieder geval, want hoe dat bij de kinderen zit, daar hoor je nooit iemand over — onmiddellijk een associatie met seks. En dus moet je dit kinderen niet aandoen. Sterker nog: je brengt ze niet alleen op een idee (welk precies?) maar het kan sowieso niet goed zijn. “Sinds wanneer vinden wij het goed dat een 35-jarige man zijn p** heen en weer zwaait voor een 11-jarige?” De hashtag #pedo volgt. Vooral Amerikanen hebben er grote moeite mee. Hoe die argumentatie precies in elkaar zit, daar kom je niet achter. Het is gewoon verkeerd, walgelijk zelfs. Te vroeg, te plat en fout. Punt.

Vragen

De kinderen zitten op een tribune in de zaal en mogen vragen stellen. Er is niets, maar dan ook helemaal niets mis met het programma. De vragen die de kinderen stellen zijn niet door volwassenen in de mond gelegd. En blijkbaar werkt het zo goed, dat ze al met het tweede seizoen bezig zijn.

Waarom is het programma een goed idee?

In een tijd waarin kinderen al heel jong naaktheid (en seks!) in de media zien (gemiddeld zien ze volgens het EU Kids Online onderzoek voor het eerst online porno als ze 10 jaar zijn), is het geen overdreven idee om kinderen te confronteren met normale naaktheid: mensen die geen fotomodel zijn, zien er inmiddels zo anders uit, dat jongeren vaak het idee krijgen dat ze abnormaal zijn. Wat normaal is, is online een afwijking. En dan hoef je niet heel erg slim te zijn om te bedenken dat dat een risico is voor de ontwikkeling van een positief lichaamsbeeld als je jong bent. En dus is er deze nieuwe tegenbeweging, waarbij het normale gevierd wordt als iets goeds. Onder de hashtags #bodypositivity, #bodypositive en #allebodiesarebeautiful.

Het programma werkt, als we op de reacties van de kinderen zelf mogen afgaan. Ze vinden zichzelf minder afwijkend dan voorheen. Inmiddels komen ook andere ‘afwijkingen’ van het perfecte Insta-lijf voorbij, zoals mensen die transgender zijn, of dwergroei hebben, maar ook mensen met tatoeages en zelfs iemand die hoorntjes op zijn kale schedel onder zijn hoofdhuid had laten implanteren. Dan werk je ook aan het vieren van verschillen. Ik kan niet wachten tot een Nederlandse versie.

[Dit artikel is eerder gepubliceerd in de rubriek Generatie M in PIP Magazine.]