Gepubliceerd door Jacqueline Kleijer in Scholen

‘Weet iemand waar Laura is?’ Serie over shame sexting: het slachtoffer

Het verhaal van Laura zelf, het slachtoffer van shame sexting:

“Eindelijk was er iemand die me leek te begrijpen. Die me mooi vond, die tijd had. Die me zag. Hij was prachtig. Ik ben eigenlijk nog steeds verliefd op hem, terwijl ik weet dat hij niet bestaat. Dat de foto niet bij de tekstjes hoorden. Ik heb de jongen van de foto laatst in het echt gezien. We werden allebei rood. In feite heb ik zijn leven verpest. Ik voel me zelfs een beetje schuldig. Hij heeft straf gehad voor iets wat hij niet gedaan heeft. Omdat ik verliefd op hem werd. Ik praat daarover in therapie.

En mijn ouders hebben hulp. Dat is wel fijn. Het is nu rustiger in huis. Mijn kamer is bijvoorbeeld eindelijk opgeknapt. (Ik had nog Nijntje gordijnen.) Mijn ouders lijken meer tijd te hebben. Laatst ben ik met mijn moeder naar de stad gegaan. Was echt leuk. Er wordt ook minder geschreeuwd in huis. Ze komen nu even bij mij op bed zitten als ik ga slapen. Vragen hoe mijn dag was. Ze wisten ook niet dat het pesten zo erg is geweest op de lagere school. Daar schrokken ze heel erg van. Vind ik zielig voor ze. Ook daar praat ik over in therapie.

Op school? Ja dat is wel een dingetje. Mijn klasgenoten zijn nu heel lief. Ik heb drie buddy’s. Een daarvan is mijn oude pester, zij heeft ook die foto verstuurd en mij laten geloven dat ze die jongen was. Ik weet nu dat zij thuis ook shit had. Dat is wel zielig. Ik begrijp het wel. En ja aan de ene kant is het wel fijn dat iedereen zo aardig is en tegelijkertijd vind ik het doodeng. Ik heb iedere nacht nachtmerries over dat het een droom is. Gek hè, dat ik droom dat mijn echte leven nu, een droom is. En dat het ophoudt. Daar praat ik ook over in therapie. Mijn mentor heeft het echt goed opgepakt. Je kan wel zeggen dat hij mijn leven heeft gered. Wat als hij niets gedaan had? Dan zou het helemaal uit de hand zijn gelopen.

Ik snap wel dat iemand zelfmoord pleegt: het was alsof de grond onder mijn voeten verdween. Het is echt een zwart gat. Ik denk dat de hel zo voelt als toen ik mijn eigen foto op internet zag. Daar praat ik ook over in therapie.

Maar ik leef dus. Al wiebelt alles nog wel en ben ik vaak erg onzeker. Soms weet ik niet precies meer wie ik ben. Doordat ik via Insta zoveel aandacht kreeg van die jongen, eh nou ja, ik dacht dat hij het was, ontdekte ik een heel ander stukje Laura. Ik had kriebels en ik voelde me mooi. Het was gewoon zo mooi. Ik voelde me geliefd. Hij zag mij echt. Hij postte zulke mooie dingen… Maar ja, het was dus fake. Dus wie kan ik dan vertrouwen? En kan ik mezelf wel vertrouwen? Wie ben ik dan? Waar is Laura? Daar praat ik over in therapie.”

[einde]

Deel 1: Shame sexting is een groepsding

Deel 2: De mentor

Deel 3: Een klasgenoot

Deel 4: De directeur

Deel 5: De moeder van de dader

Deel 6: Laura